From My Cache Memory...

நாடகத்தின் நடுவே அவன் Stephen Hawking-ஆக வீல் சேரில் மேடைக்கு வந்து சில பல விஷயங்கள் சொல்லிவிட்டு மீண்டும்  கையசைத்தபடியே உள்ளே செல்ல, இப்போது பலத்த கரவொலி. கிட்டதட்ட எல்லாருமே பதிலுக்கு கையசைத்து அவனை நெகிழச் செய்தனர். இந்த நாடகத்திற்குள்ளாக அதன் ஒரு பகுதியாக ஒரு டான்ஸ். அதில் ஆடிய அந்தப் பெண் குழந்தை தனி ஆவர்த்தனத்தில் கலக்கி விட்டார். ஹெட் மாஸ்டரை "மான்ஸ்டர்" என்ற வசனத்தை தெரிந்தே தான் வைத்திருந்தார்கள். பள்ளி முதல்வராக வந்த மாணவன், அப்படியே Mr Bean தான். கண், கண்ணசைவு, உடல்மொழி, பேச்சு, ஸ்ப்ரிங் போல நடப்பது என அனைத்திலும் அப்படியே Mr Bean போலவே இருந்தான். ஒரு ஆசிரியரின் பெருமையை எடுத்துக்கூறும் இந்த நாடகத்திலாவது "அதை" நிச்சயமாக சொல்லியிருக்க வேண்டும். ம்ஹ்ம்.. சொல்லவில்லை. இதற்குள் மணி 8.30 தாண்டிவிட்டது. சின்னப் பையன் ஏற்கனவே என் மீது சாய்ந்தபடி தூங்கிவிட்டான். அவனைப் பார்த்து, எனக்கும் லேசாக தூக்கம் வர, தன்னையறியாமல் ஒரு கொட்டாவி வந்துவிட்டது. ஆங்கரிங் செய்ய வந்த மாணவி நான் வாயைப் பிளந்து கொண்டு கொட்டாவி விடுவதைப் பார்த்துவிட்டார். உடனே அவர் பார்வையைத் திர

அடுத்ததாக ஹாஸ்ய ரசம். அதே தான். அந்த Mime நாடகம் அரங்கேறியது. டெக்னாலஜி, சோசியல் மீடியா, போன், செல்ஃபி மோகம் போன்றவற்றை வைத்து எழுதிய கதைக்கு, பின்னனியில் கேட்டதுமே சிரிப்பை வரவழைக்கும் இசை ஒலிக்க, மாணவர்கள் மேடையில் நடித்து அசத்தினார்கள். பிரச்சனையின் போது செல்பி எடுப்பது, போனைப் பார்த்துக்கொண்டே சுற்றத்தை மறப்பது என நடைமுறையில் நாம் காணும் பலவற்றையும் அரங்கேற்றினார்கள். குறிப்பாக, பிரசவ அறையில் குழந்தை பெற்றெடுத்த பெண் போன் பார்ப்பது போல இருந்த காட்சியும், ஒரு மாணவன் (கொஞ்சம் பெரியவன்) பின்னால் இருந்து ஒரு 7-8 வயது சிறுவனை (மாணவனை) புதிதாய் பிறந்த குழந்தையாக, அலேக்காக தூக்கிக் கொண்டுவந்து பெற்றோரிடம் கொடுப்பது போன்ற காட்சி குபீர் சிரிப்பை உண்டாக்கியது.  இந்த நிகழ்ச்சியுடன் நான் மட்டும் கிளம்புவதாக முடிவு செய்திருந்தேன். ஆனால் இரவு மணி 8-ஐ நெருங்கிவிட்டபடியால், 9 மணியளவில் நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் மீண்டும் தங்கமணியையும் குழந்தைகளையும் கூட்டிச் செல்ல வர வேண்டும் என்பதால் அங்கேயே இருந்து நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் எல்லாரும் சேர்ந்தே கிளம்பலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. மீண்டும்

"ஹே எப்புட்றா" என்று குத்துவிளக்கை கொஞ்சம் உற்றுப் பார்த்தால், அத்தனையும் பேட்டரியில் எரியும் LED தீபங்கள். டெக்னாலஜி இம்ப்ரூவ்ட் சோ மச் யூ சீ... விளகேற்றி முடித்ததும் அடுத்த ஜோடி மாணவியும் மாணவனும் வந்தார்கள். யார் லீட் எடுப்பது என்று குழப்பம் போல. ஒருவரை ஒருவர் ஒரு நொடி பார்த்துக்கொள்ள, "லேடீஸ் பர்ஸ்ட்" என்று கண்ணாலேயே சொல்லிவிட்டான் பையன். அடுத்ததாக ஒரு பாடலைப் பாடப்போகிறார்கள் என அறிவித்துவிட்டுப் போனார்கள்.   இது 9வது வருட ஆண்டு விழா என்பதால் தலைப்பு / தீம் - நவரசம் என வைத்திருந்தார்கள். இன்பம் எனும் ரசத்திற்க்கு அந்தப் பாடல் என நினைக்கிறேன். பாஷை புரியாவிட்டாலும், கேட்க நன்றாகவே இருந்தது. அந்தக் கண்ணாடி போட்ட பையன், சிரிப்பான குறும்பு முகத்துடனேயே அவ்வபோது ஒரு நொடி இருந்துவிட்டு, மீண்டும் சாதாரணமாக முகத்தை வைத்துக்கொள்வது என தொடர்ந்தான். Master Oogway பையன், தலையை அசைத்து கண்ணை மூடி ரசித்துப் பாடிக்கொண்டிருந்தான். அது முடிந்ததும் மேடையின் திரை போடப்பட்டது. பள்ளியின் Band மாணவர்கள் இருவர் கீபோர்டும், கிட்டாரும் filler-ஆக வாசித்தார்கள். திரை விலகியது. அடுத்த ந

ஆண்டு விழா-ங்கறது பொதுவான ஒரு சொல் தான் அப்படின்னாலும், கேட்டத்துமே பலருக்கும் நினைவுக்கு வர்றது என்னவோ பள்ளி ஆண்டு விழா-வாகத்தான் இருக்கும். கரெக்ட். நாம இங்க பாக்கப் போறது (பாக்கப் போறதா படிக்கப் போறதா? நாங்க பாத்ததை நீங்க படிக்கப் போறது.. புரியற மாதிரி இருக்கா?) பள்ளிப் படிப்பு முடித்து 3 கழுதை வருஷமாச்சு (ஆமா.. ஒரு கழுதைக்கு 7 வயசு தானே?) 6வது படிக்கும்போது ஹாஸ்டலில் இருந்தபோது, "ஹாஸ்டல் டே" கலை நிகழ்ச்சியில் பங்குபெற்றது மட்டுமே கடைசி. அதுவும் நான் தோன்றும் அந்த ஒரு காட்சி, "பழம் நீயப்பா ஞானப் பழம் நீயப்பா" பாடலுக்கு முருகனுக்கு தேங்காய் உடைத்து தீபாராதனை காட்டும் கோவில் குருக்களாக கிட்டதட்ட ஒரு நிமிடம் வரை நடிக்கும் மிகப்பெரிய வேடம்.. என் நடிப்பைப் பார்த்து மெய் மறந்து முருகன் அப்படியே சிலை போல நின்றுவிட்டான் (அட.. அந்தப் பையனுக்கு வேஷமே சிலை மாதிரி நிக்கறது தான்). மொத்தக் கதையையும் என் தோளில் தாங்கி நடித்த சிறப்பான அனுபவம். பார்த்தவர்கள் எல்லாரும் எழுந்து நின்று கைகூப்பி.. இல்லையில்லை.. கைதட்டினார்கள். பை த பை.. எனக்குத் தற்புகழ்ச்சியோ முகஸ்த்துதியோ புடிக்கா